Onderweg van Brisbane naar Bundaberg stopten we in Diddlibah, een klein gehucht bij Bli Bli. Want in Didlibah woont Maaike en Maaike ken ik al vanaf dat ik heel jong was. Haar familie kende onze familie in Australië en toen haar ouders, met al hun kinderen, terug verhuisden naar Nederland zei mijn Australische familie, ‘ga maar naar Gasselte, daar woont familie van ons, die helpen jullie wel verder’. En dat was ook zo. Mijn opa regelde huisvesting, bij mijn ouders in de zaak konden een aantal van de kinderen aan de slag. En zo werden we familie, ook al zijn we dat, genetisch gezien, niet.
We hadden elkaar dertien jaar niet gezien en toen we het straatje voor haar unit inreden kwam ze stuiterend naar buiten. Ze stond letterlijk te huppen van ongeduld tot we de auto uit waren. So good to see you!! En dat was het. Zo goed om weer even bij elkaar te zijn, bij te praten, te knuffelen. ‘I have made lunch, you have to stay for lunch!’ En op tafel kwam een oud Hollands snijplankje, heerlijk kazen en roggebrood. Want die kan ze hier gewoon kopen. Bij de Aldi natuurlijk.
Na de lunch namen we weer afscheid want we moesten nog een paar honderd kilometer door, naar Bundaberg waar nog meer mensen, huppend van ongeduld, op ons stonden te wachten.
Tegen 19:00 uur waren we bij ons appartement, snel uitladen en door naar Jantientje. We hadden de code van het hek gekregen om het terrein op te kunnen maar toen we aan kwamen rijden ging het hek, als vanzelf, open. Ook hier werden we, bijna dansend in het donker, opgewacht. So happy to see you! So, so happy!
We gingen aan de eettafel zitten, scones kwamen op tafel, gesprekken begonnen. Dochter en schoonzoon kwamen binnen. Nog meer knuffels. So good to see you again! So, so good! En dat was het. So, so very good!
We zijn weer thuis.
dondertravel.wordpress.com 
Mooi hé dat er een stukje van je hart achter blijft op de plek waar het goed was. Dan ben je de volgende keer meteen thuis.