De week in Bundaberg zit er op. Het voelt alsof we hier minstens twee weken zijn geweest en het voelt alsof we er familie bij hebben gekregen. Beide is niet waar maar toch is het zo.
Het blijft gek hoe de tijd hier spelletjes met je speelt. We kijken regelmatig even achterom en zeggen dan, oprecht verbaasd, was dat gisteren? Nee! Nee toch? Het komt door het intensieve leven hier, de hoeveelheid nieuwe indrukken, al die ontmoetingen, thuis is een dag een dag, hier is een dag een weekend. Helemaal niet verkeerd.
En dan de familie. Ze waren er altijd al, ze zijn niet nieuw… maar toch, tòch voelt het alsof we meer familie zijn geworden. Dat komt door al het contact maar ook omdat de tweede generatie, mijn generatie, het stokje overgenomen heeft van de eerste generatie. Beide vorige keren organiseerde de eerste generatie ons bezoek en kwam de rest langs voor koffie of een barbecue. Nu organiseerden de familieleden van mijn generatie alles, de uitjes, de etentjes, de ‘zullen we nog even ergens lunchen.’. Daardoor voelt het alsof we mijn generatie veel beter hebben leren kennen. We hebben er daardoor familie bij maar vooral ook vrienden.
Dit hele verhaal begon, voor mij althans, bij mijn opa en oma. Zij ontvingen van de familie uit Australië brieven per luchtpost. Familie was het, maar zò ver weg dat ik me daar niets bij voor kon stellen. En vanavond, zittend aan zee, met een drankje en een hapje en al die lieve mensen om ons heen zei ik: ‘ik weet niet of oma vanaf een wolkje naar ons zit te kijken maar àls ze kijkt, wat zal ze dan glimmen van puur genot.’
Mooi verwoord, alsof ik er zelf bij ben!! Geweldig zulke familie!
Dat wordt straks heimwee, als je weer hier bent.
mooi dat je dat zo allemaal mag ervaren en meemaken. Prachtig om te lezen.
Mooi verhaal…*kippenvel*…bijzonder toch dat mensen die je eigenlijk amper kent toch zo snel voelt als familie, ook familie is natuurlijk..de bloedband..